Bir sohbet başlar ve usta ile hemşehri çıkarsınız. Sohbetin en koyu yerinde bir mandalina soyarsınız; yarısı ustanın yarısı sizin. Bir ekşi mandalinanın hatırına her öksürüğünüze usta da üzülür. Bir bakmışsınız “Usta, senin çırağın olayım mı?” diye sormaya başlamışsınız. İşin tuhafı tüm bu dostluk hikâyesinin birkaç saat içinde yaşanmış olmasıdır.
Sabri Usta, medyatik, alışkın tavrıyla biz sormadan başlıyor kendisini tanıtmaya. Türkiye’yi yurtdışında pek çok fuarda temsil etmiş. Bakanlık sanatkârı hasebiyle ülkemizde de pek çok fuara katılıyormuş. Bu yüzden onu evinde, emekhanesinde bulmak öyle kolay değilmiş, gitmeden önce mutlaka aramak gerekmiş.
Yetmiş yaşındaki Sabri Usta bu işi 60 senedir yapıyor. Mesleği dedesinden öğrenmiş. Beş yıl evvel Sakarya ilinin ahisi seçilen usta, bu işi köylerindeki herkesin yaptığını zira yapmayanın köyde barınamadığını da söylüyor. Alballar köyünün geçim kaynakları hayvancılık ve kaşık yapımı ile sınırlı olunca kişiler için de pek bir seçenek kalmıyor. Usta, artık kimsenin hayvancılıkla uğraşmak istemediğini, köylü için iki seçeneğin kaldığını belirtiyor: şehirde vasıfsız işçilik ya da kaşıkçılık. Kaşık deyince aklınıza sakın Sabri Usta’nın yaptığı gibi geleneksel oymacılık gelmesin.